#direniştenöykükırıntıları1
İstiklal'in her Cuma ve Cumartesi gecesi altında ezildiği kalabalık onbinlerle katlanarak büyümüştü o gün. O kırmızılı kadına polisin o kadar yakından ve zalimce biber gazı sıkması canımızı sıkmıştı arkadaşım! çıktık biz de "artık yeter" demek için. Her zamanki birbirine karışan müzik seslerinden ziyade, kalabalığın "hükümet istifa" sesleri yükseliyordu. Ve ben hayatımda ilk kez biber gazına maruz kalınca yüzüme sürmem gereken Talcid'imsi solüsyon görmüştüm. Her zaman giyim tarzımın bir parçası olan rengarenk şallarımdan şimdi hatırlamadığım bir tanesi, beni o acı gaz kokusundan korumak için siper etmişti kendini. Kalabalığın gürültüsüne rağmen kendi nefesini o şal sayesinde duyabiliyor ve hissedebiliyordum. Kalabalık güruhtan aldığımız bilgiye göre yerinde olan hareket yakın zamanda onlarca yıllık ağaçlarını kesmeye teşebbüs ettikleri Gezi Parkı'na varabilmekti...Ve korumak o canım ağaçları! Ama ilerleyemiyorduk işte gözünü sevdiğim güzel insanların biber gazına karşı fiziksel bir sınırı vardı ve biz İstiklal Caddesi'ni dikey kesen Sadri Alışık sokakta acaba ne yapsak diye bekleşiyorduk. Ara sıra İstiklal Caddesi'ne çıkıp ilerlemeye çalışsak da, ardı arkası kesilmeyen biber gazları, hayatında hiç böyle müdahele görmemiş kalabalığı korkutup geri püskürtüyordu. Bir keresinde öyle bir kaos yaşandı ki insanlar birbirini ezecek diye çok korktuk ve kenara kaçtık. .bu şahit olduğumuz en saf ve en doğal duyguydu; korku! Gök gürültüsünden, gürüldeyen dereden ya da yağan yağmurdan korkan homosafienlerin torunları bizler, biber gazından kaçarken ezilerek ölmekten korkmuştuk... Ne mutlu ki sıcak elinden tutacağım biri vardı. Tutunca elimden sıkı sıkı İsyan Günlerinde Aşk diye içinden geçirmeden edemedim! Çok sürmedi, o içimdeki korku öfke ve güce dönüşmüştü.. Bu yaşanan arbededen bir yarım saat kadar sonra 00:50 sularında öyle bir müdahele oldu ki, kendimizi önümüzü görmeden koşarken ve Cihangir yönünde kaçarken bulduk. Çünkü ne gaz maskemiz ne de kaskımız vardı! Düşenler, istifrar edenler, ağlayanlar, limonunu talcidli solüsyonunu paylaşanlar...Biz, tek silahı sesi ve düşüncesi olan barışçıl direnişçiler, geceyi arkadaşlarımızın ve Darüşşafakalı bir ağabeyimizin çalıştığı Anka Film'de geçirdik. Kendi ülkemizde terörist muamelesi görmüş ve anlam verememiştik. Ofiste sabaha kadar olayları tıkılı kaldığımız dört duvar arasından takip etmeye çalışırken, toplantılar için kullanılan beyaz tahtaya bugün hala silmedikleri sloganları yazdık Anka Film'de. SIK BAKALIM, SIK BAKALIM, BİBER GAZI SIK BAKALIM, KASKINI ÇIKART, COPUNU BIRAK, DELİKANLI KİM BAKALIM... Kendi ülkemizde, daha kötüye değil de daha iyiye gitmesini dilediğimiz kendi ülkemizde, kaçak ve azılı suçlular gibi tahta masaların üzerinde ertesi gün de tekrarlanan bu hikaye sebebiyle iki uzun gece geçirdik...halbuki tek istediğimiz faşizmden demokrasiye geçmekti! ve ağaçlar... ve özgürlüğümüz...
#direniştenöykükırıntıları 2
Taksici kadının direnişçi olup olmadığını tam anlamadığından herhangi bir yorum yapmadan önce tedirgindi. Dikiz aynasındaki küçük duadan anlaşıldığı üzere inançlı biriydi ve yemeği evde karısı ve çocuklarıyla yemek için acele ediyordu. Sonra kadının "abi güzel oldu be, herkes binbir türlü insan hep birlikte...öyle güzel ki bir görsen..." demesiyle içi ferahladı. "iyi oldu tabii hanımefendi, yediler bitirdiler ülkeyi" dedi. Sonra bas konuş telsiz olarak kullandıkları eski model telefonunun küçük hoperlöründen coşkulu bir ses geldi. "Arkadaşlar ben paydos ediyorum, Taksim'e direnişe gidiyorum! Taksim'e direnmeye gidiyorum haberiniz ola!" Taksici ve kadın gülüştüler ve kadın içten bir "Helal olsun ya abime" dedi. Taksici bu övgüyü arkadaşının duymasını istemiş olacak ki, bas konuş düğmesine basıp "abi bak müşterim sana birşey diyor" diyerek telefonu kadına uzattı. Kadın "Helal olsun abim ya! Helal sana!" dedi tekrar...
#direniştenöykükırıntıları 3
Barikatlar kurulduktan hemen ertesi gün, meydan şenlikli insanlarla dolmuş, o ruhunu yitirmiş haliyle hatırladığımız AKM binasına kocaman bir "BOYUN EĞME!" pankartı asılmıştı. Gerçekleri aktarmayan medyanın yayın araçları devrilmiş, fakat mizahi bir vicdanla patlama tehlikesine karşı, araçların üzerine, "araçtan uzak dur" yazılmıştı. Birbirlerini en öndeki kısa boylu arkadaşın elinde tuttuğu sopanın üzerine yerleştirdiği şapka sayesinde kaybetmeyen grup Gezi Park'ın içindeki panayır havasını almak ve günlerin verdiği yorgunluğu Elmadağ'daki evlerinde sonlandırmak için parkın derinliklerine doğru yürüyorlardı. Sivil inisiyatifin kurduğu minik yiyecek standlarını görünce aç olduklarını hatırladılar. Genç kız standa yaklaştı ve ne yiyebileceğine baktı. Bunu farkeden gönüllü bir sandviç uzatarak "sandviç ister misin" diye sordu. Kız ise verdiği cevaptan - daha doğrusu yönelttiği saçma sorudan- tam olarak yarım saat boyunca utandı; "Sandviç neyli?" Adam gülümseyerek ve küçümseyerek baktı kıza. Halbuki kızın niyeti, eğer içinde yiyemeyeceği bir şey var ise ziyan olmamasını sağlamaktı. Ama herhangi bir açıklama yapmadan, sandviçi alıp teşekkür ederek ve utanarak uzaklaştı...
#direniştenöykükırıntıları 4
Hala yerleşik düzene geçmediğimiz ve 12 çadırlı Darüşşafaka Gezi Köyünü kurmadığımız günlerdi. Yani direnişin 4.-5. günleri...Meydanda küçük bir grup arkadaş her zamanki buluşma noktamız olan ters dönmüş polis aracının orada buluşmuştuk. Üzerinde "Holosko artı bir miktar para verelim hükümeti bırakın" yazan pankartı görmüş ama futbol terminolojim sıfıra yakın olduğundan pankarta anlam verememiştim. Grubun gülüşmelerinden uzaklaşıp Holosko'nun çok değerli bir oyuncu olduğunu bilmediğimden arkadaşa sordum "Holosko ne abi?" kim de değil, ne! Futbol taraftarının mizah dolu direnişinin ayrı bir hava kattığı gezi günlerinin "Çare Drogba" "Fenerliyim ama yükselenim Çarşı" gibi birbirinden akıl küpü tümceleriyle geçen bu direniş gününde birden anlamadığımız bir şekilde meydana gaz kokusu gelmeye başladı.Beşiktaş'ta çatışmaların devam ettiğini duyuyor ama kokunun ta Gezi Parkı'na kadar gelmesine akıl sır erdiremiyorduk. Fiziksel sınırlarımızı zorlasak da meydandan uzaklaşmamız gerektiğini anladığımızda gözlerimi açamıyordum. Düşünsenize, yürümem gerekiyor ama gözlerimi açamıyorum. Tanımadığım birinin limonuna uzatıyorum elimi. Tüm güleryüzüyle- o gazda ne kadar gülebilirseniz - paylaşıyor benimle limonunu. Sonra Erhan çantamdan tut diyor. Ve ben tüm İstiklal'i, Galatasaray Lisesi'nden önce hemen sağda Balo Sokak'ta yer alan Barakabar'a varana kadar, görme engelli arkadaşlarımıza yaptığım empatinin tavan yaptığı bir 20 dakikada geçiyorum Erhan'ın çantasından tutuna tutuna...Astımı olan Sevinç ve nişanlısı Özhan iyi ki vaktinde ayrılmışlar ve metroya kapanmadan binmişler diye şükrederken, yerde baygın bir kız görüyoruz. Gazdan fenalaşmış ve ambulans bekleniyor...Elinde silahı olmayan, profesyonel koruyucu malzemeleri olmayan, sade ve sadece bir kol çantası olan genç bir kadın, Taksim Meydanı'nda fiziksel bir şiddete maruz kalıyor her birimiz gibi.
Orantısız güç bir kadının soluğunu kesiyor dakikalarca. Boynunu sıkan ayyaş koca gibi, orantısız zekası ile barışçıl direnişçilere acı çektiriliyor...Haftalarca...
----------to be continued...
